به محض شروع مسابقه ایران و ترکمنستان در عشق آباد فوتبال دوستان ایرانی ناخودآگاه غرق در خاطرات خود شدند.
البته هر زمان که صحبت از جمهوری‌های تازه استقلال یافته در شمال کشورمان می‌شود، ناخودآگاه بحث‌های تاریخی در میان ایرانی‌ها جدی می‌شود چرا که بسیاری از این سرزمین‌ها روزگاری جز خاک کشورمان بودند و در دوره قاجاریه با قراردادهای ننگین جدا شدند. اما این بار با دیدن تصاویر زمین چمن همه ناخودآگاه یاد کشور خودمان افتادند و نه فقط از جنبه تاریخی، بلکه صددرصد ورزشی و مخصوص به خود فوتبال که خیلی هم ربطی به تاریخ گذشته نداشت!
هنوز هم وقتی تصاویر زمین‌های چمن در ادوار اولیه لیگ برتر در دهه ۸۰ را می‌بینیم نسل جدید می‌پرسند که چطور ممکن است با این زمین‌ها و این کیفیت فوتبال ما نام حرفه‌ای به خود گرفت؟
اما وقتی تصاویر بازی‌های لیگ آزادگان در شهرهای مختلف توسط رسانه‌ها منتشر می‌شود، نسل جدید هم می‌بیند که حتی هنوز ورزشگاه‌هایی که در کناره‌ها رنگ سبز دارند و در مرکز سفید، به حیات خود ادامه می‌دهند!
چمن ورزشگاه شهر عشق آباد در یک بازی ملی به قدری زشت بود که انگار یک بازی لیگ آزادگان را می‌دیدیم و یا یک بازی در ادوار اولیه لیگ برتر در ورزشگاه آزادی خودمان!
و البته این سوال که چطور می‌شود AFC به یک چمن مصنوعی آن هم با این کیفیت اجازه برگزاری یک بازی بین المللی را می‌دهد اما از فوتبال ما این همه ایراد می‌گیرد؟!