
امام حسن(ع) بارها تأکید کردهاند که انسان در لحظۀ خشم، «خود واقعی» را نشان میدهد. بههمین دلیل مهار خشم فقط یک واکنش لحظهای نیست، بلکه تمرینی برای تثبیت شخصیت است.
در روایتها آمده وقتی یکی از خادمان، غذایی داغ بر لباس امام ریخت و ترسید، حضرت تنها گفتند: «آرام باش». این رفتار نشان میدهد که خشم، اگر پاسخ داده نشود، میتواند رابطه را نجات دهد و شخصیت را نشان دهد.
در بسیاری از منابع اخلاقی، کنترل خشم در سطوح مختلف تعریف شده:
امام حسن(ع) معمولاً مرحله چهارم را انتخاب میکردند.
این یعنی کنترل خشم فقط جلوگیری از واکنش تند نیست؛ تبدیل انرژی منفی به رفتار سازنده است.
نگاه امام حسن(ع) به انسان، نگاه کرامتمحور است. در چنین نگاهی، هر انسانی—even خطاکار—حق شنیدهشدن دارد.
بنابراین خشم، هر زمان که به تحقیر طرف مقابل منتهی شود، ضدکرامت انسانی است؛ و امام حسن(ع) به همین دلیل، حتی در برابر توهین آشکار، با آرامش سخن میگفتند.
این رویکرد پیام روشن دارد:
توهین دیگران دلیل سقوط اخلاقی ما نیست.
دلیل سقوط، واکنش بدون کنترل ماست.
از نگاه امام حسن(ع)، قدرت کسی نیست که بتواند حمله کند؛
قدرت کسی است که در اوج تحریک، تصمیم درست بگیرد.
رفتار معروف حضرت در برابر فردی شامى که به ایشان جسارت کرد—و پاسخ آرام، دعوت به خانه و گفتوگوی دوستانه—نمونۀ کامل استفاده از قدرت اخلاقی است. نتیجه چه شد؟ فرد نه تنها آرام شد، بلکه از رفتار خود پشیمان و شیفته احترام حضرت شد.
این اتفاق یک درس دارد:
خشم را میتوان از «زنجیر قطع رابطه» به «آغاز گفتوگو» تبدیل کرد.
شبکههای اجتماعی، سرعت زندگی و فشار اقتصادی، همگی خشم را تشدید کردهاند.
به همین دلیل، الگوی امام حسن(ع) امروز بیش از هر زمان دیگری کاربرد دارد:
اینها تکنیکهای روانشناختی امروز هستند؛ اما امام حسن(ع) قرنها قبل، آنها را در رفتار واقعی زندگی کردهاند.
این نگاه ما را به سه اصل میرساند: